IDENTITEIT & ADOPTIE

‘Je kunt pas van een ander houden als je van jezelf houdt,’ een cliché dat je vaak hoort, maar laten we eens onderzoeken wat het eigenlijk zou kunnen betekenen.

Jezelf accepteren is mijns inziens de sleutel. De vraag is hoe je jezelf kunt accepteren als je voortdurend aan het zoeken bent naar je identiteit. Iets wat vaak vóórkomt en daarom herkenbaar kan zijn voor een geadopteerde. Wat is überhaupt identiteit?

Een definitie: ‘identiteit is het beeld dat je van jezelf hebt’.

Bij identiteit loop je tegen verschillende aspecten aan. Ik bespreek er in deze blog twee:

1. Het fysieke deel
2. Innerlijk & programmering

 

Zelfbeeld

Hoe vorm je een beeld van jezelf als je in je directe omgeving weinig houvast ervaart, bijvoorbeeld doordat je uiterlijk gezien geen gelijkenissen ziet met het gezin waarin je opgroeit?

Daarnaast kun je qua karakter enorm verschillen van je adoptiegezin, wat voor veel wederzijds onbegrip kan zorgen. De vraag is wat ervoor zorgde dat je dit karakter vormde. Waren het je genen, was het je opvoeding, werd het beïnvloed door bepaalde (vroegkinderlijk traumatische) ervaringen of was het gewoonweg een combinatie van alles?

 

Oorsprong

Vaak weet je niets of zeer weinig over je eigen begin. ‘Waar kom ik vandaan, waar werd ik geboren, wie zijn mijn geboorteouders?’ Gebruikelijke vragen voor een geadopteerde. Alles gelinkt aan de vraag: ‘Wie ben ik?’

Zelf had ik verhalen van mijn adoptieouders over hun reis naar Jakarta toen ze mij er adopteerden. De gesprekken die mijn ouders voerden met de eigenares van het kindertehuis waar ze mij ophaalden. Het fotoboek met plaatjes van hun tijd in juli 1981. Nadat mijn beide adoptieouders waren overleden bleef enkel het adoptiedossier over. Jarenlang heb ik gezocht naar mijn biologische familie, tevergeefs.

Vandaag de dag weet ik dat mijn adoptie illegaal is geweest en de gegevens in mijn papieren waarschijnlijk allemaal onjuist waren.

 

DNA & cultuur

Genetisch gezien heb je geen overeenkomsten met de familie waarbinnen je opgroeit.

Ga je op zoek naar mensen uit het land van herkomst of doe je een DNA test om erachter te komen uit welke genen je bestaat? Voel je je meer verbonden met je oorspronkelijke cultuur of de cultuur waarmee je groot bent gebracht?

De Nederlandse cultuur is een wereld van verschil in vergelijking met de Indonesische cultuur. Voel ik mij meer Nederlands of voel ik mij meer Indonesisch? Het hangt ervan af in welke situatie ik mij bevind. In Nederland eet ik liefst iedere maaltijd warm gecombineerd met sambal. In Indonesië hoop ik nog steeds dat mensen op tijd bij een afspraak aanwezig zullen zijn.

Tijdens dit schrijven bedenk ik voor de zoveelste keer dat ik nog steeds geen DNA test heb gedaan. Daar zit bij mij nog wel een stuk weerstand. Wellicht herken je dat?

 

Steun uit je omgeving

Áls je besluit om een zoektocht te doorlopen, of deze nu fysiek of alleen innerlijk is, kun je daarmee dan terecht bij je adoptie familie? Hoe reageert je omgeving en wat doet dit met jou?

Toen ik een brief schreef naar Spoorloos om mijn biologische moeder te zoeken, reageerde mijn adoptiemoeder positief en steunde ze mij, vooral omdat ze het een mooie gedachte vond om mijn geboortemoeder te laten weten dat ik een goed leven had in Nederland…

Jaren later vond ik een brief van een lotgenoot uit hetzelfde kindertehuis, met de vraag of ik mij wilde aansluiten bij een vereniging met andere geadopteerde kinderen uit Indonesië. Die brief had mijn moeder blijkbaar voor mij achtergehouden. Op dat moment heb ik daar veel verdriet van gehad.

Wie ben je?

Het is essentieel om te weten wie je bent en vooral hoe je in elkaar zit als je een daadwerkelijke verbinding wilt aangaan in een liefdesrelatie. Iets wat vanwege de benoemde dilemma’s meestal praktisch een onmogelijkheid lijkt bij mensen die hier opgroeiden vanwege een adoptie.

In de tijd dat ik op zoek was naar mijn roots, heb ik veel verwarring ervaren. Ik vond geen uiterlijke herkenning bij mijn Nederlandse familie. Op het muzikale vlak vond ik geen aansluiting (wel support maar dat is toch anders). Zat muzikaliteit in mijn genen wellicht?

Toch vond ik in Indonesië voldoende puzzelstukjes die eraan hebben bijgedragen om mijzelf te kunnen aanvaarden zoals ik ben. Niet enkel ontmoette ik mensen van ‘mijn eigen volk’, waarmee ik uiterlijk gezien meer overeenkomsten had dan met de gemiddelde Nederlander. Daarnaast voelde ik een diep thuiskomen in mijzelf. De leegte die ik mijn hele leven had gevoeld, viel daar weg. Het land omarmde mij. Een groots ‘Je bent welkom’ en daarmee innerlijke rust maakte zich tegelijk van mij meester. Het was achteraf meer een innerlijke dan een fysieke zoektocht.

 

Verliefdheid

Maar al te vaak worden we gewoonweg halsoverkop verliefd. Als je verliefd bent, ontstaat er een andere hormonale balans, die ervoor zorgt dat je minder helder kunt nadenken.

Een vrouw maakt meer testosteron aan waardoor ze meer zin krijgt om te vrijen. Een man maakt juist minder testosteron aan waardoor de zin in seks bij hetero koppels dus gelijk wordt. Je krijgt voortdurend dopamine shotjes bij een ontmoeting met de ander, wat ervoor zorgt dat je je niet alleen zelfverzekerd voelt maar ook dat je iedere keer opnieuw naar de ander verlangt.

 

Programmering & overleving

Zodra de verliefdheid verdwijnt, komen de programmeringen de hoek om zeilen. Een typische ‘adoptie programmering’ kan zijn dat er niet-werkend gedrag ontstaat voortkomend uit belemmerende overtuigingen, zoals ‘ik ben niet goed genoeg’.

Zo’n overtuiging kan zorgen voor verlatingsangst, verliesangst en evengoed bindingsangst. Deze angsten stimuleren overlevingsmechanismen, denk aan overmatig consumeren van drank, sigaretten, eten, aandacht, seks.

Bovendien kan dit in een relatie ertoe leiden dat je situaties begint te vermijden, dat je op je tenen gaat lopen of de ander zelfs manipuleert.

Zelf heb ik ontzettend veel relaties mogen beleven. Zijn ze gefaald? Ik noem het eerder afgelopen. Het was vaak een strijd. In mij overheerste altijd een verlangen naar autonomie. Dat was sterker dan het verlangen naar verbinding. Dit werd gestuurd door angst, bindingsangst, verlatingsangst en als hoofdthema verliesangst. Ik had mijn geboortemoeder verloren. Rouw zat onbewust al opgeslagen in mijn lijf. Dit gevoel werd opnieuw getriggerd toen mijn Nederlandse moeder ernstig ziek werd en mijn Nederlandse vader kwam te overlijden. Vervolgens verloor ik ook een ander geadopteerd vriendinnetje, doordat ze zichzelf van het leven beroofde. Rouw en verlies werden pijnlijke hoofdthema’s in mijn nog jonge leven.

Hoe ging ik daarmee om? Onwerkbare coping, nog zo onbewust. Als tiener greep ik al naar de drank, stiekem als ik alleen was. Of ik haalde eten in de supermarkt, bij de benzinepomp, voor een vreetbui. ’s Nachts deed ik dan compenserende fysieke oefeningen.

Dit soort gedrag bleef ik onbewust herhalen, ook tijdens relaties. Liever at ik mijn emoties weg of schreeuwde ik om aandacht bij een ‘reserveman’ dan dat ik het gesprek over verliesangst aan durfde met een partner.

Identiteit

Laten we nog even terugkeren naar identiteit.

Sta je er wel eens bij stil hoe jij jezelf ziet als geadopteerde en met welke overtuigingen je rondloopt? Ben je je ervan bewust hoe je je voelt door een storende overtuiging en wat voor gedrag hieruit voort kan komen? Durf jij eerlijk naar je eigen conditionering te kijken en er rekening mee te houden, in een liefdesrelatie maar belangrijker nog in de relatie met jezelf?

Wat waren mijn storende overtuigingen?

‘Ik word niet gezien, ik word niet serieus genomen.’

‘Iedereen verlaat mij, mensen van wie ik houd, sterven jong.’

En de belangrijkste:

‘Alleen voel ik mij het beste.’

Verwachtingen

Heb je bepaalde verwachtingen over je eigen gevoelens en emoties in bepaalde situaties? Of over de manier hoe je met dingen omgaat? Hoe is het als je dit combineert met verwachtingen die je hebt van een ander? De relatie met jezelf is al een ingewikkelde puzzel, laat staan met een ander!

Pas nadat ik mijn eigen innerlijke strijd doorzag, begreep en ermee om kon gaan, wist ik hoe verder te gaan en hoe ik mij echt kon verbinden in de liefde.

 

Hoe ga ik tegenwoordig om met lastige gevoelens en niet te vermijden emoties?

Het helpt al om er niet mee in strijd te gaan. De strijd verergert het lijden. Voor iedereen werken natuurlijk andere manieren om met dingen om te gaan. Voor mij heeft de muziek mij steeds opnieuw gered. Mijn emoties uiten op de viool en tegenwoordig ook in het componeren zijn de ideale expressievormen. Daarnaast kan fantasieverhalen schrijven enorm helpen. Of ik nu verhalen in woorden of muziek vertel, het werkt allebei helend.

Jóuw zoektocht

Voordat je gaat werken aan de relatie met anderen of een ander, is het essentieel om al een zoektocht voor jezelf te hebben doorlopen.

Om op onderzoek te gaan of en hoe je dat zou willen aanpakken, bieden Mark Kronenburcht en ik vanuit ‘Liefde&Adoptie’ de Themadag ‘Zoektocht&Identiteit’. Wij zullen tijdens die dag vertellen over onze zoektochten, fysiek en innerlijk, maar bovenal is er ruimte voor jouw verhaal.

Wil je een zoektocht aangaan, naar je roots, naar jezelf, wie je bent? Zo ja, wat zijn de mogelijkheden, je verwachtingen en hoe kun je je daar mentaal op voorbereiden?

Zo nee, wat houdt jou tegen en hoe kun je daarmee omgaan? Het zal vooral een dag zijn waar we met elkaar kunnen delen en we openstaan voor ieders verhaal.

Themadag

Omdat november de Adoption Awareness Month is bieden wij deze themadag aan voor slechts E60,-.

De dag zal plaatsvinden op 20 november in Gouda van 10:30u tot 14:30u.

Inclusief drinken & (vegetarische) lunch.

Voor vragen of aanmelden: liefde.adoptie@gmail.com